عصرميزبان-یونسکو اعلام کرد اگر مقصد کشتی‌های تفریحی به بندر دیگری تغییر پیدا نکند، مرکز تاریخی ونیز در معرض خطر قرار می‌گیرد.

به گزارش گاردین، یونسکو اعلام کرد اگر «ونیز» برای کشتی‌های تفریحی که در بندر این شهر لنگر می‌اندازند ممنوعیت دائمی وضع نکند احتمال قرار دادن این شهر در فهرست میراث جهانی در معرض خطر را مورد بررسی قرار خواهد داد.
روز دوشنبه یونسکو خبر داد این مسئله را در جلسه‌های جامعی که ماه جولای برگزار می‌شوند مورد بررسی قرار خواهد داد و اگر با قرار گرفتن «ونیز» در این فهرست موافقت شود، یونسکو می‌تواند از فوریه آینده خواستار اقدام فوری دولت ایتالیا برای این شهر شود.
در حال حاضر کانال «جودکا» (Giudecca) تنها راه ورود کشتی‌ها به ونیز است.
یونسکو اعلام کرد: «دستیابی به یک راه حل بلندمدت بسیار ضروری است؛ راه حلی که بتواند از دسترسی کامل کشتی‌ها به شهر جلوگیری کند و آن‌ها را به بندر دیگری در این منطقه سوق دهد.»
وزیر فرهنگ ایتالیا نیز بیان کرد: «قرار دادن ونیز در فهرست میراث جهانی در معرض خطر می‌تواند یک مشکل جدی برای کشورمان تلقی شود و اکنون دیگر مهلت‌مان رو به اتمام است. با قانون اخیری که برای موضوع کشتی‌ها به اجرا درآمده است قدم مهمی در این راستا برداشته‌ایم اما ما باید اقدامات بیشتری انجام دهیم و فورا عبور کشتی‌های بزرگ را از کانال «جودکا» ممنوع کنیم.»
اخیرا چهره‌های شناخته‌شده دنیای هنر همچون «تیلدا سوئینتون» با امضای نامه‌ای خواستار اقدام فوری «رم» برای حفاظت از ونیز شده‌اند.
شهر کانال‌هاي دلربا
ونیز در سال ۱۹۸۷ در فهرست میراث جهانی یونسکو به ثبت رسید.
معماری باشکوهی که از دل آب بیرون آمده و توانایی‌های معماران و مهندسان ونیزی و ایتالیایی را در ساخت شهری آبی به رخ می‌کشد.در این شهر بی‌نظیر، معماری و تاریخ و آب همنشین یکدیگرند و هر گردشگری را مات و مبهوت خود می‌کنند.
تصور شهری بدون خودرو که در آن اثری از ترافیک و شلوغی نیست، برایم اعجاب‌آور بود. شهری که قایق‌ها در آن حرف اول و آخر را می‌زنند و زندگی در کانال‌های آبی و پل‌هایش جریان دارد.البته این شهر فرودگاه و قطار هم دارد.
ونیز که به شهر کانال‌ها نیز مشهور است، مرکز ناحیه ونتو ایتالیاست و در میان دریای آدریاتیک قرار گرفته است.علاوه بر تردد آبی، پیاده‌روی در کوچه پس کوچه‌های ونیز هم، رویایی است.تمام شناخت من از این شهر آبی به مارکوپولو و آنتونیولوچو ویوالدی ختم می‌شد.
ونیز زادگاه مارکوپولو
این شهر  زادگاه مارکوپولو _جهانگرد مشهور ایتالیایی _ است که به خاور دور سفر کرد و نقشه مسیر جاده ابریشم را رقم زد.
وقتی در تاکسی دریایی نشسته بودم، یاد کارتون دوست‌داشتنی مارکوپولو افتادم.
کارتون خاطره‌‌انگیز سفرهای مارکوپولو با موسیقی و دوبله دلنشین که در میان بچه‌های ایرانی دهه شصت، بسیار طرفدار داشت و حس سفر و دیدن ناشناخته‌ها را زنده می‌کرد.ونیز نوستالژی دیگری هم دارد.
سمفونی دلربای «چهارفصل» ویوالدی _هنرمند برجسته ایتالیایی_ در ونیز برایتان زنده می‌شود.ویوالدی سال 1678 میلادی در ونیز به دنیا آمد و یکی از مشهورترین آهنگسازان و موسیقیدانان زمان خود شد.
اگر فروشگاه‌ها و قیافه‌های امروزی نبود گویا پا به یک شهر قرن نوزدهمی گذاشته‌اید که جای‌جایش بیشتر شبیه یک شهرک سینمایی است.معماری در ونیز کاملاً در تاریخ جا مانده و همین ویژگی ناب و ارزشمند است که این شهر را با گذشته پربار و برجسته‌ای که دارد همچنان به کانون توجه گردشگران دنیا مبدل کرده است.
میدانی پر از گردشگر و کبوتر
این میدان به قدری رویایی است که ‌می‌گویند حتی ناپلئون آن‌را زیباترین اتاق پذیرایی در سراسر اروپا نامیده است.میدان سن مارکو یکی از پرطرفدارترین و پرترددترین نقاط شهر ونیز است که مجموعه‌ای از چشم‌اندازها و مناظر زیبا را در کنار بناهای شگفت‌انگیز و باشکوه تاریخی در خود جای داده است.
کلیسای سنت مارک (saint mark) از زیباترین و باشکوه‌ترین کلیساهای جامع در دنیا است که با معماری رومی و بیزانسی در ضلع شرقی میدان سن‌مارکو ساخته شده است. با ورود به آن با یک نقشه صلیبی و پنج گنبد پوشیده شده، روبرو می‌شوید. نمای بنای کلیسا با موزاییک‌های رنگی گوتیک و سقف و دیوارهای داخلی آن با طلاکاری تزئین شده‌اند. کف کلیسا نیز از سنگ مرمر و نقاشی‌هایی از حیوانات و اشکال هندسی پوشیده شده است.
از آنجایی‌که‌ این کلیسا در طول تاریخ شاهد تغییرات زیادی بوده است، در حال حاضر معماری آن ترکیبی از رنسانس، گوتیک و مسلمانان شمال آفریقا است.یکی از نکات جالب توجه و جذاب این کلیسا رد پای هنر ناب ایرانی در موزه آن است که برای لحظاتی متوقف‌مان کرد تا ذوق و هنر ایرانیان عصر صفوی را دراین شهر تاریخی نظاره‌گر باشیم.
ایرانی چشم نواز سنت مارک،چهارتخته فرش ابریشم زرباف طلا و نقره اصفهان است که در محفظه های شیشه ای نگهداری می شوند.
بر روی قاب فرش ها نوشته شده که این فرش ها در قرن شانزدهم درکارگاه سلطنتی شاهان صفوی بافته شده و هدیه دیپلماتیک به شاهان اروپا بوده است.
قالی ایرانی معروف به «پولونزی» (Polonaise)ضمن آنکه برای کاخ‌های ایرانی بافته می‌شد، به عنوان هدیه سلطنتی برای مقامات اروپایی فرستاده می‌شد. این ازجمله دلایلی است که باعث شده در اکثر موزه‌های کشورهای غربی نظیر موزه متروپولیتن نیویورک، موزه کلیولنددر امریکا،‌ کلیسای سن‌مارکو ونیز، موزه رزیدنس مونیخ
شاید بتوان در قلعه روزنبرگ در دانمارک  نمونه‌هایی از این قالی‌ها را مشاهده کرد.در دوران صفویان فرش ایران نیز، به مانند ابریشم، به عنوان کالای تجاری مطرح می‌شود. از این روست که شاید بتوان روزگار صفویان را دوران اوج و دوران زرین فرش ایران دانست.
گوندولا(gondola) یکی از جاذبه‌های دیدنی و جذاب ونیز است.
قایق‌های سنتی و مخصوصی که پارویی، باریک و دراز است و وسیله اصلی ترابری در ابراهه‌های این شهر را عهده دارند.
راندن «گوندولاها» مهارت بسیاری می‌خواهد و به مراتب سخت تر از رانندگی با اتومبیل است.
صنایع دستی ونیز هم به خودش رفته و خرید نقاب و صورتک‌ها یکی از سوغاتی‌های محبوب گردشگران است.
ونیز شهر بالماسکه و نقاب
کارناوال ماسک ونیز یکی از معروف‌ترین جشنواره‌های قدیمی جهان است.جشنواره فیلم ونیز را هم که یکی از رویدادهای مهم دنیای فیلم و هنر است، به جاذبه‌های این شهر رمانتیک اضافه کنید.
ونیز در قرن های ۱۵ تا ۱۸ میلادی دوران باشکوه و پررونقی داشت.
ونیزی ها به دلیل موقعیت جغرافیایی و امن خود و دستاوردهایی که دردریا نوردی و کشتی سازی کسب کردند،توانستند با تجارت دریایی خود درامدهای سرشاری را کسب کنند.
ونیزی ها در کنار تجارت به معماری و هنر هم توجه ویژه داشتند و در دوران باشکوه خود پایتخت هنری اروپا هم محسوب می شدند.
ساخت و ساز و زندگی در ونیز کار راحتی نبود و نیازبه هوشمندی و درایت مهندسان و معمارانی داشت.بنا کردن سازه درزمین فرسایشی ونیز هنوز هم اعجاب اور است.
سازه هایی که بر روی تیرکهای چوبی مستحکم بنا شدند و با حالت ارتجاعی خود در مقابل تحرکات زمین مقاومت می کنند.
ونیز امروز با همه ی زیبایی ها و اقبال گردشگران برای جوانان ونیزی جذاب به نظر نمی رسد.بیشتر جوانان این شهر ترجیح می دهند به سایر شهرها مهاجرت کنند تاارزانتر و بهتر زندگی کنند.
مسولان شهر هم در تلاشند تا با ایجاد مشاغل جدید زمینه بازگشت جوانان شهر را فراهم کنند.
خدا کند ونیز هیچ وقت زیر آب نرود….
عباس مهدوي