"کورتنی اسمیت" و "شان تاپهام" در کتاب "خانه‌هایی که می‌توانند جهان را نجات دهند" بیش از ۱۵۰ پروژه را در سراسر جهان مورد بررسی قرار داده‌اند.
به گزارش عصرمیزبان به نقل از سی ان ان، این یک حقیقت ناراحت کننده است، اما بسیاری از خانه‌های ما برای سیاره زمین مضر هستند. این خانه‌ها با یک الگوی مصرف تعریف می‌شوند از مواد خام برای ساخت آن گرفته تا سوخت مورد نیاز برای حفظ آن تا زباله‌های تولید شده توسط آن خانه ها.
 برخی از پروژه‌ها فضا‌های موجود را تغییر کاربری داده‌اند مانند خانه ساخته شده در فضای غار Ensamble Studio در مینورکا جزیره‌ای متعلق به اسپانیا و برخی دیگر روش‌های ساخت و ساز باستانی را احیا و به رو کرده اند مانند اقامتگاه‌های خشتی معماران ZAV که آن را در جزیره هرمز در ایران اجرا نموده‌اند.
اسمیت می‌گوید طراحی مدرنیستی قرن بیستم گسترش یافته و با ثروتمندتر شدن مردم آنان یا انتظار و یا آرزو داشتند که در محیط "پاکیزه بتنی" زندگی کنند. او می‌افزاید: "با این وجود، ما فراموش می‌کنیم که برای ساختن خانه‌ها به این شیوه مدرنیستی که از دهه ۱۹۳۰ میلادی به یک سبک بین‌المللی جهانی تبدیل شده در حال نابودی سیاره خود هستیم".
او می‌گوید: "در آن سبک معماری شما اساسا سعی می‌کنید مکان را با مواد شکل دهید که نتیجه آن بیش‌تر مضر بوده است تا مثبت". بر اساس نتایج گزارش تازه برنامه محیط زیست سازمان ملل متحد تولید بتن و سیمان در ۶۵ سال گذشته ده برابر و تولید فولاد سه برابر رشد کرده در حالی که تولید سرانه الوار با قابلیت پایین‌تر تولید آلاینده‌های کربنی رشدی تقریبا رکودی را تجربه کرده است. در همان گزارش برآورد شده که در سال ۲۰۲۱ میلادی تولید مصالح ساختمانی کلیدی بتن، فولاد و آلومینیوم ۴ درصد دیگر به مصرف انرژی جهانی و ۶ درصد به انتشار جهانی آلاینده‌های کربنی افزود.
نویسندگان کتاب مشتاق هستند آن چه را در کتاب خود موعظه کرده‌اند در زندگی‌شان عملی سازند.