افتخار گذشته؛ افت امروز

معاون گردشگری وزارت میراث‌فرهنگی، گردشگری و صنایع‌دستی درنشست با اعضای هیات مدیره جامعه حرفه‌ای اقامتگاه‌های بوم‌گردی کشوروجوامع بوم‌گردی استانی گفت: توسعه بی‌ملاحظه کمی اقامتگاه‌های بوم‌گردی،آفتی جدی در حوزه گردشگری کشوربه شمارمی‌آید.
 علی‌اصغر شالبافیان تاکید کرد: اقامتگاه‌های بوم‌گردی به عنوان یکی ازمهم‌ترین تاسیسات گردشگری کشوربا دارا بودن استعداد ذاتی درراستای معرفی و انعکاس فرهنگ،هنر، تاریخ و اصالت فرهنگی به گردشگران از جایگاه مهمی میان مراکزاقامتی کشوربرخوردار است؛ لذا توسعه صرفاً کمی و بی‌ملاحظه، آفتی جدی در این حوزه به شمار می‌آید و نیاز است رویکرد کنونی به سوی حفظ و ارتقای جایگاه کیفی تغییر یابد.
متاسفانه صدورمجوزهای بی ضابطه بوم گردی درکشوریکی ازرویکردهای معاونت پیشین گردشگری بود که همواره در ارایه امار برافزایش ان تاکید داشت.
این درحالی بود که بسیاری ازصاحبان این بوم گردی ها از ذات وجودی و اهداف این مجوزها بی اطلاع هستند.
همین نااگاهی موجب شده تا گردشگران نیز معیارهای اقامت بومی را نادیده انگاشته و پایبند به هیچ اصول و ضوابطی برای اقامت در این مناطق نباشند.
خانه ای بومی و روستایی با لباس محلی صاحبانش و ارایه غذاهای محلی در جوار چند ابزار زندگی گذشته، معیار صدور مجوزهای بوم گردی است که متاسفانه در برخی استانها اسیب های جدی را برای جامعه محلی به دنبال داشته است.
نگارنده بارها شاهد بوده ام که گردشگران مقیم در اقامتگاه های بوم گردی علاوه بر بی توجهی به محیط زیست این مناطق،کمترین حرمتی برای فرهنگ بومی مردم محلی قایل نیستند.
برنامه شبانه برخی از این اقامتگاه ها حتی اعتراض بسیاری از اهالی را نیز موجب شده است.
الویت نخست اقامت در یک مجموعه بومی احترام به فرهنگ جامعه محلی است.
قرار نیست گردشگران منتقل کننده فرهنگ خود باشند، بلکه امده اند تا داشته های بومی یک منطقه را در البوم خاطرات خود جای دهند.
هیچ اثری از گردشگران در اقامت بومی پذیرفتنی نیست و هرانچه درلحظات حضور رقم می خورد تجربه کردن و فراگیری است.
در جوامع پیشرفته اقامت بومی، تعریفی فراتر از احترام به فرهنگ محلی و محیط زیست دارد.
در این کشورها حتی گردشگران در اقامتگاه‌های بوم‌گردی باید به ارتقای زندگی جامعه محلی نیز کمک کنند.
رویه کنونی صدور مجوزهای بوم گردی افتی است که اگر اصلاح نشود، بسیاری از مناطق روستایی و عشایری را با بحران های زیست محیطی و فرهنگی مواجه خواهد کرد.
گام نخست این اصلاح، اشنایی کامل صاحبان این اقامتگاه ها با اصول و اهداف بوم گردی است تا در ارایه خدمات به گردشگران نیز منتقل شود.
 متاسفانه نقش کارشناسان وزارت گردشگری در سطوح ملی و استانی در رواج این افت، اساسی و تعین کننده است. کارشناسانی که صرفا با یک بنای قدیمی و بومی، بخاری هیزمی، چای اتیشی و نان محلی و تزیین اتاق‌ها به صنایع دستی مجوزهای درخواستی را تایید می کنند.
باور معاون جدید گردشگری برای توجه به کیفیت و اهداف والای این مجموعه‌ها باید ازخود این وزارتخانه اغاز شود.
صدور متعدد مجوزها افتخار نیست بلکه انچه مهم است، گام برداشتن در مسیری است که به اقامتگاه‌های بوم‌گردی معنا و هویت می بخشد.