هوسِ شیرینِ شاه قاجار

زولبیا و بامیه از شیرینی‌های محبوب ایرانی‌ها در ماه مبارك رمضان است.
از مواد اولیه این شیرینی می‌توان به ماست، نشاسته، خمیرمایه، آرد و تخم مرغ اشاره كرد كه آن را پس از آماده شدن در شكر قوام‌یافته می‌اندازند تا شیره را به خود جذب كند و رنگ طلایی خاصی به خود بگیرد.
تاریخ دقیق این شیرینی محبوب ایرانی مشخص نیست اما جعفر شهری در کتاب «تاریخ اجتماعی تهران در قرن سیزدهم» درباره زولبیا و بامیه روایت می‌کند: «مظفرالدین شاه غیر وقت می‌گفته کی ماه رمضان می‌آید زولبیا و بامیه‌ای بخوریم.» 
«چراغعلی» قدیمی‌ترین بامیه پز تهران بود که مغازه‌اش در باغ فردوس روبروی بازار حضرتی قرار داشت. هنوز طعم و مزه بامیه‌های او زیر زبان اهالی جنوب شهر بخصوص حوالی مولوی، ری، آبمنگل، دردار، آبشار، امامزاده یحیی، سیروس، باغ فردوس، سر قبر اقا، صابون پز خانه و ... باقی است. در قدیم زولبیا و بامیه را در شهد نمی‌انداختند تا شیرین شود بلکه کاسه‌ای جداگانه محتوی شیره کشمش را کنار طبق بامیه می‌گذاشتند تا هرکس باب میلش بامیه را در ظرف شیره فرو و نوش جان کند.
این محبوبیت و اقبال کار را به جایی رسانده که زولبیا و بامیه را نمی‌توان از سفره‌های افطار کنار گذاشت و با رمضان ایرانی پیوند خورده است.